۱۳۹۲ اردیبهشت ۵, پنجشنبه

ژست روشنفکری با تئوری متحجرانه در قبال جامعه بهائی

گمان می‌کنم یکی از روزهای بهار 1352 خورشیدی بود که به یکباره در کتابخانه دانشکده مهندسی دانشگاه پهلوی شیراز هیاهویی درگرفت چرا که کپی برگه‌هایی از کتاب «ایران در آستانه انقلاب مشروطیت» باقر مومنی که تازه تجدید چاپ شده بود در زیر شیشه‌های میز کتابخانه توسط بروبچه‌های بهائی قرارداده شده بود و این به تیش قبای اعضای انجمن اسلامی دانشگاه به شدت برخورده بود و خلاصه قشقرقی بپا بود . اهمیت موضوع در این بود که شاید برای نخستین بار (حداقل برای من) که می‌دیدم که بهائیان نیز برخلاف دستور صریحی که به آنها داده شده است که در امور سیاسی دخالت نکنند، خواسته بودند حقانیت جنبش باب را از طریق این کتاب و باقر مومنی که یکی از اعضای حزب توده بود و چپ بود و مخالف دستگاه و مورد توجه روشنفکران، به ثبوت برسانند و در چهره یکایک آنها که خیره می‌شدی یک نوع برق پیروزی را در چشمانشان می‌خواندی. موضوع با دخالت پلیس دانشگاه و جمع آوری صفحات کتاب از زیر شیشه‌ها به پایان رسید ولی خاطره آنروز و روزهای پس از آن هیچگاه از ذهن من بیرون نرفت. چرا که این حرکت قند را در دل من نیز آب کرده بود که بالاخره اقلیت بزرگ بهائی نیز برعلیه ظلم و ستم اکثریت برخاسته و می‌خواهد دروغ ها و وارونه نشان دادن حقیقت را برملا کند هر چند با توجه به سکولار بودن حکومت آن زمان، اقلیت‌ها ترجیح می‌دادند که با عدم سر و صدا و آرام به موفقیت‌های خود بیفزایند و با کسب دانش و خدمت به هم میهنان‌شان این شهروندی درجه دوم را به شهروندی درجه اول تبدیل کنند و احترام همگانی را بدست بیاورند غافل از این که این آرامش پیش از توفان است و اهریمنان چه در کسوت آخوند و چه در کسوت روشنفکر خواب‌های دیگری برای ایران و ایرانی -دانسته و نداسته- دیده اند و می‌خواهند ایران را به عهد جهل و جنون و جنایت برگردانند.

من این جا روی سخنم با آخوند جماعت نیست، با فلسفی و خمینی و انجمن حجتیه تبهکار نیست، چرا که از آن‌ها جز این انتظار نیست که با بهائیان به عنوان دگر اندیش بستیزند. روی سخنم با آن دسته از روشنفکرانی است با همه آگاهی‌هایی که از شقاوتی که بر بهائیان رفته‌است داشته اند هرگز در طرف ستم دیده نایستادند و هنوز هم که هنوز است برخی از آنها با همان اندیشه بشر ستیزشان، بهائیان را و بقیه اقلیت‌ها را خوار می‌دارند.

در فوریه سال 2009، بیانیه‌ای با عنوان «ما شرمگینیم»* از سوی گروهی از روشنفکران در خارج از ایران منتشر شد که متن اعلامیه به این شرح است:

ما شرمگينيم!

يک و نيم قرن سرکوب و سکوت کافيست!

به نام نيکی و زيبايی، به نام انسان و به نام آزادی

به عنوان انسان ايرانی، از آنچه طی يک و نيم قرن گذشته در ايران، در حق شما بهاييان روا شده است، ما شرمگينيم

ما بر اين باوريم که هر ايرانی بايد بتواند «بی هيچگونه تمايزی، بويژه از حيث نژاد، رنگ، جنسيت، زبان، دين، عقيده سياسی يا هر عقيده ديگر،» و همچنين منشاء قومی يا «اجتماعی، ثروت، ولادت يا هر وضعيت ديگر از تمام حقوق و همه آزادی های ذکر شده» در منشور جهانی حقوق بشر بهره‌مند شود، اما بهاييان ايران از اولين روزهای ظهور آيين بهائيت، تا به امروزبه خاطر باورهای دينی خود از بسياری از حقوق انسانی محروم بوده‌اند.

بنا به شواهد و مستندات تاريخی، ازابتدای شکل گيری آئين بابی و سپس بهائی در ايران، هزاران تن، تنها به دليل اين باورهای دينی خود، به تيغ تعصب و خرافه به قتل رسيده اند. تنها در نخستين دهه ميلاد اين آيين، نزديک به بيست هزار تن از وابستگان آن در شهرهای مختلف ايران به قتل رسيدند.

ما شرمگينيم
از اينکه در آن دوران صدايی در مخالفت با اين کشتار بربرمنشانه ثبت نشده است و

ما شرمگينيم
از اينکه تا به امروز نيز صداها در محکوميت اين جنايت هولناک جسته و گريخته و نارسا بوده است.

ما شرمگينيم
از اينکه علاوه بر سرکوب شديد نخستين دهه‌های حضور بهاييان، در صد سال گذشته نيز، اين گروه از هموطنان ما مورد حمله‌های ادواری قرار گرفته، منازل و محل کار آنها به آتش کشيده و تخريب شده و به جان و مال و ناموس آنها تجاوز شده اما جامعه روشنفکری ايران در مقابل اين فاجعه خاموش مانده است.

ما شرمگينيم
از اينکه طی سی سال گذشته قتل بهاييان، تنها به جرم باورهای دينی شان شکل قانونی به خود گرفته و بيش از دويست بهايی به قتل رسيده اند و

ما شرمگينيم
از اينکه گروهی از روشنفکران فشار عليه بهاييان را تئوريزه کرده اند.

ما شرمگينيم
از سکوت خود در مقابل اينکه بسياری از سالمندان بهايی پس از ده‌ها سال خدمت به ايران، از دريافت حقوق بازنشستگی محروم هستند .

ما شرمگينيم
از خاموشی خود در مقابل اينکه هزاران جوان بهايی، به دليل باورهای دينی خود و صداقت در بيان اين اعتقادات، از امکان تحصيل در دانشگاه‌ها و مدارس آموزش عالی ايران محروم هستند.

ما شرمگينيم
از سکوت خود در مقابل اينکه کودکان بهايی به دليل باورهای دينی والدين خود، در مدارس و معابر مورد تحقير قرار می گيرند.

ما شرمگينيم
از خاموشی خود در مقابل اين واقعيت دردناک که در ميهن ما فشار و تحقير عليه بهاييان به طور سيستماتيک اعمال می‌شود، تعدادی فقط به خاطر اين باور دينی در زندان به سر می برند و خانه ها و محل کار آنها مورد حمله و تخريب قرارمی گيرد و گاه حتی آرامگاه های مردگان اين گروه از هموطنان ما از تعرض به دور نمی ماند.

ما شرمگينيم
از سکوت خود در برابر سياهه طولانی، اندوه بار و دهشتناکِ حق کشی‌های نهادينه شده در قوانين کشور ما عليه بهاييان، و بی عدالتی‌ها و فشارهای دستگاه‌های رسمی و غيررسمی در مورد اين گروه از هموطنان

ما شرمگينيم
به دليل اعمال جنايت‌ها و بی عدالتی‌ها و ما شرمگينيم به دليل سکوت خود در برابر اين اعمال.



هم چنان که ملاحظه می‌فرمایید یکی از بندهای این اعلامیه ، تئوریزه کردن فشار علیه بهائیان توسط روشنفکران است و براستی این روشنفکران کیانند.

من در ایرانشهر شماره 158 – 14 دسامبر 2001 با عنوان «علی اصغر حاج سید جوادی و نیم قرن ادعاهای پوچ و تحلیل‌های توخالی» نشان داده بودم که آقای حاج سیدجوادی که عضو کمیته حقوق بشر ایران پیش از انقلاب بود چگونه در دوران پیش از انقلاب با تجزیه و تحلیل‌های ضد بشری خود اقلیت بهائی و یهودی را مسئول غصب حاکمیت ملت ایران توسط حکومت وقت جا زد و چه کسی است که نداند فریب توده ناآگاه اگر در گذشته فقط توسط ملایان انجام می‌شد اینک هم توسط ملایان و هم توسط برخی از روشنفکران انجام می شود.

در همان مقاله برای آقای حاج سیدجوادی نوشتم

چرا یکبار دست به قلم نبردید و به اهل منبر که بهائیان را به ناسزا می‌گرفتند و خونشان را حلال اعلام می‌کردند، و با فتواهای خود عوام‌الناس را بر جان و مال آنان مسلط می‌کردند، اعتراض نکردید؟ اگر آزادیخواه هستید، چرا در همان اوان حکومت اسلامی، یک بار دست به قلم نبردید و از حقوق پایمال شده و خون‌های به ناحق ریخته شده بهائیان -که تنها به دلیل دگراندیشی به مرگ محکوم شدند- دفاع نکردید؟ آن زمان که عِرق روشنفکری و مبارزه شما از «نقض حقوق مدنی و سیاسی» کجا رفته بود؟

آقای حاج سیدجوادی و بسیارانی از قماش او حتی پس از اعلامیه «ما شرمگینیم» قدم به جلو نگذاشتند و از ملت ایران از سویی و از سوی دیگر از جامعه بهائی پوزش نخواستند ، برای داشتن ملتی سربلند و آزاد باید که راه بازگشت این افراد به سوی ملت باز باشد.

شاید که این دستینه اثری بنماید.



 

پانویس:

* تاریخ پانزده بهمن ۱۳۸۷ – سوم فوريه ۲۰۰۹ و انتشار مجدد همراه با امضاهای جديد: بيست و پنج بهمن ۱۳۸۷- سيزده فوريه ۲۰۰۹ ، بیانیه‌ای از سوی جمعی روشنفکران ایرانی( 250 نفر) با عنوان «ما شرمگینیم» منتشر شد.

نوروز امسال، اینجا، نوروز آینده در ایران

قصد نگارنده پس از 33 سال تبعید و دوری از میهن، قلم زنی، افسوس و تاسف خوردن برگذشته نیست و دنبال اگر و مگر هم در تاریخ نیستم. آن چه که بر ما گذشته است، گذشته و ما را جز آن که به فردای پیش رو بنگریم، چاره‌ای نیست.

در آستانه نوروز، روی سخنم با کسانی است که داشتن میهنی را که در آن عدالت جاری و ساری باشد، از دیکتاتوری خبری نباشد و یک دموکراسی سکولار به مانند الگوهای غربی در آن برقرار شود و دست آخر ایرانی که منشور اعلامیه جهانی حقوق بشر در آن پذیرفته شده باشد، آرزو می‌کنند.

و به راستی به این آرزو چگونه می‌توان جامه عمل پوشاند، ما که نه توپ و تانک داریم، نه ارتش، نه سپاه و نه قدرت مالی، نه حزب و نه تشکیلات، و حریف، همه این‌ها را دارد و شاید بیش از حدس و گمان‌های ما و تازه از همه مهمتر شانس و اقبال هم نداریم که یک شب بخوابیم و فردا صبح آن در بیداری ببینیم که طلسم این بختک به نوعی که خودمان هم نمی‌دانیم چگونه، باز شده‌است و از حریف دیگر خبری نیست.

شاید در ظاهر به نظر برسد که ما برای مقابله با حریف کهنه کار مکار چیزی نداریم که به مقابله برویم ولی اگر نیک بنگریم ما وسیله و ابزاری داریم که از زمان پیدا شدن حریف که عمری1400 ساله دارد، با آن چه که ما داریم جنگیده‌است و هر چه که در توان داشته، انجام داده که آن را محو و نابود کند و از هر گونه بی رحمی و شقاوتی هم دریغ نکرده است. البته تا حدود بسیاری هم موفق شده که ضد ارزشها را به جای ارزش‌ها جا بزند برای مثال تقیه را به جای راستگویی، بزرگ داشت مرگ را در برابر نکوداشت زندگی، غم را به جای شادی، گریه را به جای خندیدن و... این‌ها همه از برکت وجود زیجود این ایدئولوژی حاکم و وارداتی بر ما رفته است ولی هنوز که هنوز است برخی از ارزش‌های مانده از نیاکان‌مان هم چنان پا بر جای مانده است.

یکی از آن ارزش‌ها، نوروز و تمامی دست آوردهای آن است که حریف که بسیار آگاه است و نتوانسته از در جلو وارد شود از در پشت با ترفند جعل حدیث و واژه‌های فرهنگ بیگانه « یامقلب القلوب ...» و در تلاش زدودن نوروز و برای از پا در آوردن این آخرین سنگر مقاومت خود را به آن آویزان کرده‌است و گویی انگار نه انگار که از بام تا شام در دروس حوزه و مکتب این جشن باستانی را منکوب و برپاکنندگان آن را سرکوب کرده و می‌کنند.

نوروز فقط یک پدیده طبیعی برای ما ایرانیان(منظور حوزه فرهنگی ایران است که شامل بسیاری از کشورهای منطقه می‌شود) نیست بلکه از بسیاری پارامترهای معنوی و مادی در طول قرون متمادی تشکیل گردیده‌است که می‌توان از چهارشنبه سوری، خانه تکانی؛ نو پوشیدن، دید و بازدید، آشتی و صلح برقرارشدن و بر قرار کردن، به دامن دشت و صحرا رفتن و با طبیعت هم نوایی کردن... نام برد و مهمتر از همه در یک لحظه خاص که همه ایرانیان با یکدیگر یک دل و یک زبان می‌شوند و آن لحظه خاص است که همه ما را به یکدیگر گره می‌زند و آن لحظه، لحظه تحویل سال است.

و همه این ها بدون تعلق داشتن به ایدئولوژی خاصی یا مذهب ویژه‌ای جزو باورهای از هر یک از ما شده‌است و هم این جا لازم است که یک پرانتز باز کنم که نگارنده هم با جهانی شدن نوروز موافق است که نوروز را همه جهانیان جشن بگیرند. اما هم این جا باید گفت که برای مثال از یک آمریکایی خواستن که بمانند یک ایرانی به آب و آتش بزند و حتی حاضر باشد جان را برای بزرگداشت چهارشنبه سوری در برابر یکی از سفاک‌ترین حکومت‌های تاریخ معاصر به خطر بیندازد، انتظار بیهوده‌ای است.

بنابراین صرف گفتن جهانی شدن نوروز برای این که قند توی دل ما آب کند کافی نیست. ما نخست باید به دنبال خانه تکانی روحی و فکری خود از زنگارهای فرهنگ ضد ارزشی بیگانه باشیم و سپس با استفاده از نوروز که یکدلی همه ایرانیان را سبب می‌شود ایران را آزاد و آباد و سربلند کنیم.

تبعید شدن و مهاجرت ناخواسته فقط برای ما ایرانیان اتفاق نیافتاده است بلکه برای بسیاری از اقوام و ملل این شرایط ناخواسته رقم خورده‌است. مهم این است که ببینیم ما به کدام یک شبیه تر هستیم تا بتوانیم از الگویی که آنها استفاده کردند، بهره ببریم و در این کارزار پیروز شویم.

و این میسر نیست مگر در افکارمان و اعمالمان، با این نیایش که هر ساله که به هم تبریک می‌گوییم «نوروزتان پیروز و هر روزتان نوروز» و هرروز را نوروز نام دهیم و هر روز به تکرار بگوییم: « نوروزامسال این جا و نوروز آینده در ایران».

با نگین آمد و نگین ماند

با دکتر محمود عنایت از طریق مجله «نگین» از دوران دبیرستان آشنا شدم، به شیراز و دانشگاه پهلوی که رفتم، نگین را مشترک شدم هر چند که هیچ گاه نگین را برایم ارسال نکردند و هر بار مجبور می‌شدم که آن را از دفتر روزنامه پارس در خیابان زند -که توزیع کننده بسیاری از نشریات منتشر شده در تهران بود- می‌خریدم. این نشان دهنده آن بود که برخی از نشریات فرهنگی با چه مسائل و مشکلاتی درگیر بودند که حتی نمی‌توانستند نشریه را برای مشترکین خود ارسال کنند. یادم می‌آید در همان اوان نجف دریابندری، نویسنده نامدار طی مقاله ای در نگین نوشت: «‌اگر در خیابان از هر کسی سوال کنی که چه نشریه‌ای می‌خوانید و چه نشریه‌ای را تقویت می‌کنید بلافاصله اکثریت نگین و نشریات مشابه را نام می‌برند هر چند می‌دانیم که تیراژ نگین ماهانه به هزار شماره نمی‌رسد و تیراژ زن روز هفتگی بیش از 65 هزار شماره است».*

باری دوران گذشت و گذشت تا یکبار دیگر با دکتر عنایت برخورد داشتم و این بار در هیئت همکار. او به سال 1989 به شرکت کتاب پیوست و من پروژه انتشار سالنامه ایرانیان را آغاز کرده بودم و از او خواهش کردم که بخش مطالب تاریخی و فرهنگی این سالنامه را به عهده بگیرد و ایشان زیر‌نویس‌های هر صفحه را از منابع تاریخی و ادبی استخراج می‌کرد. در همان سالنامه مقاله‌ای درخشان با عنوان «جهان جادویی و پر نقش و نگار اویسی» در مورد ناصر اویسی نقاش و نگار گر مشهور منتشر شد.



در اواخر سال 1987 با حضور در شهر تروی میشیگان و ارائه یلوپیج ایرانیان به عنوان مبتکر تنها یلوپیج زبان فارسی در خارج از ایران، آن هم بر اساس استانداردهای امریکایی و پذیرش عضویت یلوپیج ایرانیان و شرکت کتاب به عنوان عضو در مجمع ناشران یلوپیج های امریکا و کانادا، این اندیشه در من قوت گرفت که هر چه بیشتر باید پیام های تبلیغاتی یلوپیج را با داده‌های فرهنگ ایران زمین گره زد و از این رو از دکتر عنایت خواهش کردم که این مهم را به انجام برساند.



از سال 1990 در یلوپیج ایرانیان، این پیام‌ها که برخی از آن ها را در زیر می‌آورم منتشر شد که یادگار دکتر عنایت است:



«حضور خود را در جمع ایرانیان مقیم کالیفرنیا از طریق «یلوپیج ایرانیان» اعلام کنید»



«یادگارها وپیوندهای ملی خود را فراموش نکنیم، زبان پارسی ارجمندترین میراث نیاکان ماست. این زبان را در دیار غربت نیز می‌توانیم پاینده و زنده نگهداریم»



«آنها که بیشتر می‌دانند و بهتر می‌توانند در یلوپیج ایرانیان تبلیغ می‌کنند»



«کوه به کوه نمی رسد ولی آدم به آدم می‌رسد و یلوپیج ایرانیان صداها را در این دیار به هم می‌رساند.»



«انگلیسی ندانستن عیب نیست ولی زبان مادری را فراموش کردن عیب است.»



«در نگهداری فرهنگ ملی کوشا باشیم»

«تنها صداست که می‌ماند با تبلیغ در یلوپیج ایرانیان، صدای خود را رساتر کنید.»



«هرگز وجود حاضر و غایب شنیده ای؟ آدم حاضری که کسی نشانی و شماره تلفن او را نداند در حکم غایب است، با تبلیغ در یلوپیج ایرانیان نشان دهید که در جامعه ایرانی حضور دارید»



این ماه سالگرد سی و چهارمین سال برآمدن جمهوری اسلامی است، جا دارد نظر دکتر عنایت را در باب این که چرا خمینی و جمهوری اسلامی به قدرت رسیدند را این جا بیاورم:

«زمانی که اندیشه‌ای سرکوب می‌شود، آن اندیشه زیر زمینی می‌شود، بدلیل زیرزمینی شدن، آن اندیشه از سوی مردم در مقام مظلوم قرار می‌گیرد و در زمانی که به هر دلیلی سرکوب برداشته می‌شود آن اندیشه معصومیت پیدا می کند.» در خرداد 1342 که اندیشه خمینی، سرکوب شد درست است که بسیارانی بر این طبل می‌کوبند که او را کسی نمی‌شناخت و این بی بی سی بود که او را معروف کرد ولی حقیقت آن است که او و اندیشه تبهکارانه‌اش در نهانگاه لانه کرده بود که در لحظه موعود سر برآورد و به عنوان اندیشه معصوم مورد پذیرش آحاد مردم و آن هم بدون چون و چرا قرار گیرد.»

از دکتر محمود عنایت مطالب خواندنی و ارزشمند بسیاری به جا مانده‌است که بی شک رهگشای نسل‌های آینده خواهد بود. یاد او را گرامی می داریم.

آنانکه از ایشان انتظار نمی‌رود

طبقه‌بندی‌های اجتماعی تعریف‌های کلاسیک و علمی دارد و می‌توان از کتاب‌های جامعه‌شناسی این تعریف‌ها را استخراج کرد ولی با توجه به این که جامعه ایران، تافته جدا بافته‌ای است اين تعريف دست اول را كه از يك وبلاگ استخراج كرده‌ام ملاحظه بفرماييد.



طبقه بندی اجتماعی در ایران*

اجتماع ایران از لحاظ ارزشی به 5 گروه عمده تقسیم بندی می‌شوند

1- آخوندها که ستون فقراتند و بدون آنها دنیا نابود می شود، در ضمن ملاها تنها نمایندگان امام زمان بر زمینند که SMS های امام زمان را به بقیه ابلاغ می کنند.

2 - بازاریها که پاکترین آدمهای روی زمینند و همیشه پول بلیط هواپیمای آخوندها را آنها پرداخت می‌کنند تا امام زمان هر چه زودتر ظهور کند و قیمت موبایل و آهن بالا برود تا آنها بتوانند هر سال هیئت های مجلل‌تری برپا کنند، در ضمن اگر فرزند آنها پسر باشد برایش پراید سفید می خرند و اگر دختر باشد، رنو. از مشخصات عمده این قشر علامت مهر نماز روی پیشانیشان است که هوش از آدم می رباید.

3 - بسیجیان که همیشه منتظر امام زمانند و در عشق انتظارش، آدم هم می‌کشند.

4 - بقیه مردم که همانند طبقات بالا منتظر امام زمانند تا هر چه زودتر ظهور کند و قیمت نان بربری و موبایل بیاید پایین تا بتوانند برای همدیگر sms‌های سکسی بفرستند و همدیگر را دست بیاندازند و به نژادهای مختلف بخندند. موسیقی مورد علاقه این طبقه افتخاری و داریوش و اِبی است. آنها شریعتی و سروش را هم خیلی دوست دارند.

5 - فرهنگیان (روشنفکران- نویسنده ها- دانشجویان - هنرمندان و ... که در آخرین طبقه اند) که از بس کُتک خورده‌اند دیگر منتظر هیج چیزی نیستند.

البته خانمها هم که در نظام اسلامی کلا سانسور می‌شوند، پس نقش نخودی دارند و به همین دلیل در این طبقه بندی نمی‌گنجند.



در اين مجموعه طبقه‌بندي اجتماعي كه در بالا خوانديد و خالي از مزاح هم نيست تكليف ما با حاكم ستمگر كه امروزه آخوند است و بسيجي و پاسدار و بازاري كه منافع اقتصادي جامعه را مي‌برند و مي‌چاپند روشن است كه ما از آنها انتظاري نداريم و قرار نيست كه آنها طرفدار ضعفا باشند. قرار نيست كه آنها با اقليت‌هاي دینی كه از آسيب‌پذيرترين بخش‌هاي جامعه هستند رفتاري جز رفتار تحقيرآميز و نگاه از بالا داشته باشند. از توده مردم هم به دليل عدم آگاهي انتظاري نمي‌توان داشت که رفتاری بخردانه داشته باشند. مي‌ماند مشكل با طبقه پنج جامعه كه فرهنگي است، نويسنده و هنرمند است و از خوان يغما هم بهره‌اي نمي‌برد و كتك خورده است ولي با ساز حاكم مستبد و آخوند ستمگر و نظامي و بسيجي و پاسدار آدمكش همراه است و بر طبل اقليت ستيزي مي‌كوبد.

در تمامي طول تاريخ مكتوب زبان فارسي دري عليه گبر (زرتشتي)، ترسا (مسيحي)، جهود (يهودي) نوشته‌اند و به آنها انواع تحقيرها را روا داشته‌اند و از هيچ بي‌احترامي فروگذاري نكرده‌اند. اگر دگرانديشان ديگري هم به مانند بهايي‌ها سرو كله‌شان پيدا شده آنها را نيز بي‌نصيب نگذاشته‌اند. حتي آنها را به بالاي فهرست لعن و طعن و نفرين افزوده‌اند و از بام تا شام بر طبل‌اشان علیه آنها كوبيده‌اند که اين اقليت‌ها كه همه مي‌دانيم كه در جامعه بزرگ ايران نه مالشان رقمي است و نه تعدادشان عددي باعث بدبختي ملت ايران شده‌اند و هستند.

شوربختانه اين منحصر به درون مرزهاي ايران نيست. اقليت ستيزي بويژه يهودستيزي در خارج از وطن مالوف آن هم پس از انقلاب و آن هم پس از سي سال مبارزه براي رعايت حقوق بشر، به موضوعي عادي و فراگير در جامعه ايراني تبديل شده است. افرادي كه لباس روشنفكري به تن كرده‌اند، از طيف سلطنت‌طلب گرفته تا جمهوري‌خواه، از چپ گرفته تا راست به مانند گماشته‌هاي اس‌اس و در هیئت نئونازی‌ها، اگر نگوییم اجیر شده رژیم آخوندی به بازیچه دست امنیتی‌های رژیم تبدیل شده و تئوری نژادپرستی را جلا داده‌اند و جای قربانی را با قاتل عوض کرده و می‌کنند. اگر نمی‌توانستند هیتلر و جنایت‌هایش را تطهیر کنند او را از اخلاف یهودیان قلمداد می‌کردند تا یهودستیزی او را ناشی از داشتن خون یهودی در رگهای او عنوان کنند و بگویند اصولا وقوع هولوکاست به خاطر خون یهودی در رگ اوست. یعنی قاتل یهودی است و قربانی هم یهودی است و امروز هم به تأسی از مهدی خزعلی و ابراهیم یزدی، احمدی نژاد را یهودی زاده می‌خوانند تا بگویند که او با کارهایی که علیه ملت مظلوم ایران می کند نمی‌تواند مسلمان زاده باشد و فقط یهودی و خون یهودی است که توطئه می کند.

به نمونه‌ای از این افکار نگاه کنیم:

«همین تفکر مذهبی که به صورت فرموله شده و در قالب سوره وآیه و آموخته در کتاب تلمود موجود است به یهودی اجازه می‌دهد که دروغ، وقاحت، بی شرمی، بی اخلاقی، ناپایبندی به بدیهیات انسانی، زیر پا گذاشتن تعهدهای انسانی ... را نه تنها یاد بگیرد، بلکه از بدو کودکی، که این آموزش‌ها آغاز می شود آنها را در زندگی روزمره برای موفقیت خود به کار گیرد.»

تصور نکنید که این فرمایشات از طرف محمدرضا رحیمی معاون احمدی نژاد صادر شده است. بلکه این گفتار برآمده از اندیشه یکی از فرهیختگانی است که اتفاقا علیه حکومت جمهوری اسلامی به شدت مبارزه می‌کند. اما جالب اینجاست می‌توان شباهتی بی بدیل بین گفتار او و معاون احمدی نژاد پیدا کرد، شباهتی که هر عقل سلیمی را به تفکر در صحت ادعاها و مبارزه برخی جریان‌ها وا می‌دارد. برای یادآوری فرازی از گفته های محمد رضا رحیمی در مورد تلمود و یهودیان در زیر باز نشر می‌شود:

«توسعه و گسترش مواد مخدر ریشه در آموزه‌های غلط کتاب تلمود مربوط به صهیونیست‌ها است که در این کتاب‌ها آموزش داده می‌شود که چگونه خون مردم را بمکند و چگونه غیر یهود را نابود کنند.کتاب تلمود برای تربیت یک مشت صهیونیست به منظور ویران کردن کل جهان است.»

واژه شرمتان باد را ارزانی آنها می‌کنم و از خوانندگان این سطور و این ویژه نامه اقلیت‌ها درخواست می‌کنم که هشیار باشند از نشانی غلط دادن ناکسان که به هر شکلی خود را جلوه می دهند.

پانویس:

* http://nilian1807.blogspot.com/2006/03/blog-post_17.html

۱۳۹۱ مهر ۴, سه‌شنبه

فردای صدور حکم دادگاه

نشستی در ماه مارچ ۲۰۱۱در منزل یکی از دوستان در لوس‌آنجلس برگزار‌شد که آقای حسن داعی از آریزونا برای ادای سخنرانی دعوت شده بودند. عنوان سخنرانی ایشان لابی‌گری افرادی در پایتخت آمریکا برای منافع کوتاه مدت و دراز مدت جمهوری اسلامی از یکسو و از سوی دیگر پشتیبانی از منافع غول‌های نفتی چند ملیتی در ایران و وادار کردن دولت امریکا به برداشتن ممنوعیت‌ها برای سرمایه‌گذاری‌های لازم توسط این افراد در ایران بود. پس از سخنرانی آقای داعی و در جریان پرسش و پاسخ، نگارنده، روی به حضار کردم و گفتم شما را به دیدار، فردای پس از صدور حکم دادگاه دعوت می‌کنم. اگر حکم دادگاه به نفع آقای داعی صادر شود پیروزی ازآن ملت ایران خواهد بود و اگر به زیان آقای داعی، به زیان ملت ایران خواهد بود و در ادامه پشتیبانی حضار را در کمک مادی و معنوی به حسن داعی را طلب کردم. امروز این فردا تحقق پیدا کرده است و ملت ایران همراه با داعی پیروز شده است ، این را نه فقط از حکم دادگاه که مجموعه اوراقش در اختیار همگان است و ما نیز آن را مطالعه کرده‌ایم، بلکه بقیه رسانه‌های ایرانی و آمریکایی هم این پیروزی را بشارت داده‌اند.
و اما واکنش نایاک در برابر صدور حکم، هم سبب شگفتی‌ام شد و هم این که یکبار دیگر ثابت کرد که تحت هیچ شرایطی ملت مظلوم ایران در برابر دسیسه‌ها مصون نیست و وظیفه هیچ یک از ما در هیچ زمانی تمام شدنی نیست.
خوشبختانه در امریکا با توجه به آزادی دسترسی به مدارک، می‌توان هر ادعایی را محک زد بنابراین در هر بخشی که نایاک ادعایی کرده توضیح لازم را با گذاشتن ستاره در برابر آن می دهم.
واکنش نایاک در فردای صدور حکم دادگاه، با این عنوان-بیانیه شورای ملی ایرانی آمریکایی‌ها در دعوی دادگاه علیه آقای حسن داعی الاسلام- در وب سایت نایاک انتشار یافت.
و ادامه آن به این شرح است:

«حکم دیروز دادگاه در مورد دادخواهی شورای ملی ایرانی آمریکایی‌ها (نایاک) علیه آقای سید حسن داعی الاسلام، پیروزی نایاک را در مورد درخواست اصلیش از دادگاه علیه آقای داعی مورد تایید قرار داد، هر چند که در مواردی نیز نایاک نتوانست به اهداف خود دست یابد.

در پاسخ به تهمت‌ و افتراهای آقای داعی به این سازمان و پایه‌گذار آن، تریتا پارسی، نایاک دعوی خود را علیه ایشان در سال 2008 میلادی به دادگاه برد. هدف ما از این دادخواهی دو چیز بود:

نخست، این که مدعای آقای داعی مبنی بر این که نایاک لابی دولت جمهوری اسلامی ایران است را به دادگاه کشیده و وی را مجبور سازیم که یا مدعای خود را در دادگاه ثابت کند و یا این اتهامات را متوقف سازد.

در مورد این مسئله بسیار مهم، نایاک پیروز شد. آقای داعی در برابر دادگاه این فرصت را داشت که ادعای خود را ثابت کند. اما به جای این کار، وی روش خود را تغییر داد و سعی نکرد که به اثبات حقیقی بودن ادعایش بپردازد. به جای این کار، وی به دادگاه مطرح کرد که نایاک نمی‌تواند ثابت کند که داعی از نادرست بودن ادعاهایش با اطلاع بوده است. بدین وسیله، او این نکته بسیار مهم و اساسی را اذعان داشت که آنچه ادعا می‌کرده است صحت نداشته است و اگر به این ادعاها ادامه دهد تنها از روی کینه‌توزی و بدخواهی خواهد بود و پایه و اساسی نخواهد داشت.*

این تغییر روش برای مدعی علیه کاملا قابل درک است، چرا که پس از بررسی هزاران ایمیل و اسناد نایاک، وی نتوانست حتی کوچکترین مدرکی مبنی بر لابی گری نایاک برای دولت سرکوبگر ایران پیدا کند. قاضی پرونده نیز در حکم خود به این مهم اشاره می‌نماید. وی می‌نویسد: «هیچ چیزی در این حکم نباید تفسیر بر این شود که مقاله‌­های متهم صحت داشته است.»

هدف دوم نایاک از پیگیری قضایی این مسئله، تغییر این فرهنگ سیاسی جامعه ایرانیان مقیم آمریکا بود؛ تا این فرهنگ را از تهمت و افترا و کمپین‌های ترور شخصیت دور کرده و به گفتمان بازتر و شفافتری که منطبق با واقعیت است، نزدیک سازد. ما امیدوار بودیم که با به چالش کشیدن کینه‌توزی‌ها و تهمت زدن‌ها، فرهنگ را به جهتی دموکراتیک سوق دهیم.**

روی این مسئله تلاش‌های ما به نتیجه نرسید. قصد ما این بود که ثابت کنیم آقای داعی با بدخواهی و کینه‌توزی عمل کرده است، وی نه تنها دروغ می‌گفته است، بلکه کاملا مطلع بوده است که حقیقت را نمی‌گفته است.

در حالی که ما کاملا باور داریم که شواهد نشان می‌دهد که آقای داعی از دروغ خود آگاه بوده است؛ شواهدی مبنی بر بی توجهی سیستماتیک وی به حقیقت، نادیده گرفتن شواهد در دست که ناقض تئوری‌های توطئه وی بود، اعلام وی بر قصدش برای «به پایین کشیدن اوباما» از» طریق نابودی نایاک» و هم چنین حمایت وی از سازمان تروریستی مجاهدین خلق.*** اما تشخیص قاضی دادگاه این بود که این شواهد مطابق استانداردهای وی نیست و اجازه نداد که ما این فرصت را پیدا کنیم تا آقای داعی را به مقابل هیات منصفه بکشانیم و به دموکراتیزه شدن فرهنگ جامعه ایرانیان مقیم آمریکا کمک کنیم.

در عین حال که متاسفیم که نتوانستیم به چنین موفقیت مهمی برای جامعه ایرانیان مقیم آمریکا دست یابیم، باید رضایت خود را اعلام کنیم که آقای داعی به هیچ عنوان نتوانست در دادگاه از ادعاهای دروغین خود دفاع کند.

در مورد پرداخت مشترک هزینه دادگاه، ما با حکم دادگاه کاملا مخالف هستیم و این تصمیم را به چالش کشیده و تقاضای استیناف داریم.

چهار سال گذشته سنگین و پرچالش بود. نایاک سازمان کوچکی است با بودجه‌­ای محدود و تیم حقوقی کوچک. تنها امتیاز ما این بود که می‌دانستیم و ثابت کردیم که حق با ماست. اما در طرف مقابل، آقای داعی الاسلام از حمایت گروه بزرگی از شخصیت‌های حامی جنگ با ایران برخوردار بود. شرکتی که وکالت وی را به عهده گرفت، سیدلی آستن، یکی از بزرگترین شرکت‌های حقوقی جهان، بوده و مهمترین مشاور تیم حقوقی وی وکیل جرج بوش در کاخ سفید بود. اما به این دلیل که حقیقت با وی نبود، او دادگاه را از اتهامات اصلی خود منحرف کرده و هزینه­های سنگین و بی­پایان حقوقی را بر نایاک تحمیل کرد.

البته حکم دادگاه به آقای داعی اخطار داده است. او این بار ادعا کرد که از عدم صحت ادعاهایش بی اطلاع بوده است، اما دیگر نمی­تواند چنین بهانه‌­ای برای دادگاه بیاورد. وی در حال حاضر زیر ذره بین است و اگر تهمت­‌های خود را ادامه دهد، نتیجه­‌اش را خواهد دید. ****

در ده سال گذشته، نایاک تلاش کرده است تا جامعه ایرانیان مقیم آمریکا را از حالت بی­تفاوتی و آسیب پذیری سیاسی خارج و آنها را فعال و مسئول تعیین سرنوشت خود سازد. ما به جامعه ایرانی کمک کردیم تا در مقابل جنگ با ایران بایستد، از حقوقش دفاع کند و در مقابل ارزش­هایی که آمریکا را قوی می­‌سازد از پا ننشیند. *****

نایاک هم چنان به خدمت برای منافع ایرانیان مقیم آمریکا ادامه می‌‌­دهد، به ویژه در این مقطع که خطر جنگ علیه ایران بسیار زیاد و سرکوب در داخل ایران در حال افزایش است و مردم ایران بیش از هر زمانی در سختی هستند.»


* این وظیفه نایاک است، که در این پرونده شاکی بوده‌است، ثابت کند که داعی دروغ می‌گوید و نه بالعکس.

** (***) مشکل ما با نایاک اتفاقا همین است که آنها می‌گویند که می‌خواهند فرهنگ جامعه ایرانیان را دموکراتیزه کنند و تهمت زدن‌ها را به چالش بکشند. ولی دو خط پایین‌تر یعنی دقیقا فقط دو خط پایین‌تر در همین بیانیه به آقای داعی تهمت می‌زنند که می‌خواهد از طریق نابودی نایاک، اوباما را سرنگون کند و هم چنین تهمت دیگری را عنوان می‌کنند که حسن داعی از مجاهدین خلق حمایت می‌کند، در حالی که در هیچ کجای حکم دادگاه، به این دو مورد اشاره‌ای نشده است.

**** اخطاری در حکم دادگاه به آقای داعی وجود ندارد.

***** طبق اسناد دادگاه، تعداد اعضای نایاک حدود چند صد نفر است و تعداد جامعه ایرانیان حداقل چند صدهزار ، چگونه نایاک توانسته است جامعه ایرانیان مقیم آمریکا را از حالت بی تفاوتی نجات دهد؟

و از همه مهمتر این که نایاک که ادعا می‌کند این پیروزی حقوقی را به دست آورده از دادن لینک حکم دادگاه در بیانیه خود یا در سایت خود خودداری کرده است .



مثلی است معروف که می گوید می‌توان همه مردم را برای چند وقتی فریب داد و یا تعدادی از مردم را برای همیشه. ولی نمی‌توان همه مردم را برای همیشه فریفت.

You can cheat all people for some time and some people for all time, but not all people for all time
 
• حکم دادگاه برای باطل کردن شکایت تریتا پارسی و نایاک
https://ecf.dcd.uscourts.gov/cgi-bin/show_public_doc?2008cv0705-189
 

• حکم دادگاه برای مجازات تریتا پارسی و نایاک به دلیل تقلب و دروغگوئی


http://iraniansforum.com/Document/SanctionsOpinion.pdf

۱۳۹۱ شهریور ۲۲, چهارشنبه

خبر داریم تا خبر

ایرانیان به ویژه ایرانیان خارج از کشور بر سر هر چیزی که فکرش را می توان کرد اختلاف نظر دارند ولیکن بر یک چیز اتفاق نظر داشتند و دارند، اعتماد به خبر پراکنی نورالدین ثابت ایمانی، چرا که به خوبی درک کرده بودند خبری که او می‌دهد خبر است و ناخالصی در آن نیست.
 
از زمانی که بشر در سپیده دم تاریخ، زبان به سخن گفتن گشوده، به مخاطب خود خبررسانی کرده است. در دوران باستان ما ایرانیان از نخستین مللی بوده ایم که در زمان داریوش بزرگ، خبر رسانی را با ساختن راه و ایجاد چاپارخانه* به سریعترین نوع ممکن انجام می‌دادیم.
خبر رسانی در درازای تاریخ، سرنوشت تیره و تاری داشته است به ویژه حکومت‌های خود کامه تا توانسته‌اند این سرنوشت را غم انگیز‌تر کرده‌اند و هرچه به دوران جدیدتر می رسیم باز هم ابعاد تحت ستم بودنش، بد و بدتر می شود.
ایران ما نیز از این قاعده مستثنی نبوده و با عقب افتادگی ایران از کاروان پیشرفت از سده های ۱۷ میلادی به بعد سرنوشت این خبرپراکنی به سودطبقات حاکم و به زیان توده مردم رقت بار بوده است. از دوران مشروطه که مطبوعات رکن چهارم مشروطیت قلمداد شد، دوره‌های بسیار کوتاهی در ایران به طور نسبی، خبر رسانی آزاد وجود داشته است. این دوره‌های خبر رسانی‌های آزاد فقط در دورانی بوده که دولت به‌دلایلی قدرت سرکوب نداشته و در حقیقت سنبه ملت پرزورتر بوده است (دوران پس از انقلاب مشروطه - دوران پس از شهریور 20 و دوران پس از انقلاب اسلامی) به استثنای دوران صدارت دکتر مصدق که او و دولتش به خبر پراکنی آزاد و بدون سانسور اعتقاد داشتند. در رسانه های دوران سیاه استبداد، به ویژه پس از جا افتادن حکومت سیاه اسلامی تا کنون، خبر خوانان و خبر سازان و عوامل خبر رسانی از خود اراده ای نداشته اند و این دولت های مستبد بوده‌اند که هر چه می‌خواسته اند به آنها دیکته کرده اند و آنها نیز به انجام آن ناچاربوده‌اند، هر چند آن اخبار از بالا دیکته شده به زیان ملک و ملت بوده است.
در این دوران ۱۰۶ ساله پس از انقلاب مشروطه، معدودی از روزنامه‌نگاران توانستند با استفاده از آزادی های مدنی و مطبوعاتی در خارج از مرزهای ایرانزمین، خبر حقیقی یا خبر بدون حضور چماق دولتی را به ملت ایران برسانند. از نمونه‌های درخشان این نوع روزنامه نگاری، انتشار روزنامه حبل المتین در کلکته هندوستان است که به مدت سی و اندی سال از اواخردوران ناصرالدین شاهی تا اوائل دوران رضاشاه در سال ۱۳۰۹ ادامه داشته است. یکی دیگر از نمونه‌های درخشان روزنامه‌نگاری، تاسیس نشریه ایران تایمز درنوروز 1349 خورشیدی در واشنگتن دی سی به همت جواد خاکباز است که تا امروز پیوسته و مستقل منتشر شده است.
پس از آن در آستانه جنگ جهانی دوم ، کشورهای بیگانه برای زورآزمایی با یکدیگر به تاسیس شبکه های رادیویی فارسی زبان دست می زنند، رادیو برلن و متعاقب آن رادیو بی بی سی. پس از کودتای 28 مرداد عناصر جدیدی وارد صحنه مبارزات خبر رسانی می شوند، مهاجرت کنندگان به کشورهای شوروی و اقمار آنان، برنامه هایی رادیویی تاسیس می کنند تا افکار و مرام حزبی خود را تبلیغ کنند و خبر رسانی ایدئولوژیک نیز در برنامه‌های خبری آنان منعکس می‌شود(رادیو پیک ایران حزب توده و رادیو پکن). در رابطه با نیات پلید رادیو‌های بیگانه برای مثال در گرماگرم جنگ لفظی بین دو دولت شاه و صدام، آخوند روح الله خمینی که آن هنگام در تبعید در عراق بسر می‌برد، اعلامیه‌های ضد دولت و ملت ایران (چرا علیه ملت به دلیل آن که خمینی به محض به قدرت رسیدن امت را جایگزین ملتی کرد که از آن متنفر بود) را از بخش فارسی رادیو عراق پخش می‌کرد. (جالب است این جا اشاره کنم که مخالفان مجاهدین خلق به ویژه خمینی چی‌ها و خامنه ای چی‌ها حضور آنان را در عراق و استفاده از منابع دولتی عراق و صدام حسین را دشمنی با ایران و ملت ایران تبلیغ می‌کنند ولی هرگز از خواندن اعلامیه‌های خمینی با صدای خودش در رادیو عراق شرم نمی‌کنند). بهر روی این رادیوها و برنامه‌های آنان در اختیار دول بیگانه بود. وقوع انقلاب اسلامی و خروج میلیونی ایرانی‌ها چه به اجبار و چه به اختیار گروه جدیدی را وارد کارزار خبر رسانی کرد و برای نخستین بار این افراد که مستقل هم بودند و به جایی و کسی هم وابسته نبودند. هسته های اولیه خبر رسانی مطبوعاتی، رادیویی و تلویزیونی را آن هم با سرمایه شخصی بوجود آوردند. تیم ثابت ایمانی - نوشین ملک نصر در برنامه تلویزیونی و برای نخستین بار، تیم ایرج گرگین - نورالدین ثابت ایمانی با تاسیس رادیو امید با سرمایه گرگین شروع خبر رسانی رادیویی مستقل از دولت کشور مادر (یعنی ایران) و کشور بیگانه یا در حقیقت میزبان (یعنی آمریکا) را پی افکندند، بعدها ثابت ایمانی خود رادیو ایران را تاسیس و سپس با ایرج گرگین رادیو امید ایران و بعدا" با انحلال رادیو امید ایران به رادیو صدای 24 ساعته رادیو ایران پیوست. در همان مواقع با کانال 18 تلویزیون لوس آنجلس از طریق پرویز قریب افشار نیز برنامه خبری تلویزیونی خود را به بینندگان خود ارائه داد. با آغاز کار تلویزیون ملی ایران به مدیریت ضیا آتابای تحول جدیدی در امر رسانه‌ها بوجود آمد برای نخستین بار ایرانیان برونمرز توانستند امواج تصویری خود را به داخل ایران بفرستند و با پیوستن نورالدین ثابت ایمانی به این تلویزیون، ایرانیان پس از 20 سال مجددا ثابت را بر صفحه تلویزیون نظاره کردند. اما این بار او خبر خوان مستقل بود و با عمله و اکره تلویزیون پشم شیشه(تلویزیون جمهوری اسلامی) تفاوت تام و تمام داشت. کراوات می زد، خبر را از منابع بین المللی نقل می کرد و گزارش می‌داد، بنابراین به بت خبری میلیون‌ها نفری که در داخل ایران و خارج ایران که از ماهواره استفاده می کردند تبدیل شد(در چند سال آخر او به همراه مژده حبیبی به تلویزیون پارس پیوست که در ایران نیز قابل دیدن بود و هست). در همان اثنا به همت آمریکاییان بیزینس من ( بازرگان منش البته بدون بار منفی آن) رادیو موج متوسط آن هم 24 ساعته در لوس آنجلس شروع به کار کرد که آن نیز تحولی شگرف در زندگی جامعه ایرانیان برونمرزی به جای گذاشت و با پیوستن تیم ثابت ایمانی و ناظریان، شرایطی بوجود آورد که حس می‌شد در ایران پیش از انقلاب زندگی می‌کنی، آنهم با یک تفاوت، خبری که دریافت می کنی خبری است با استانداردهای خبر در رسانه های امریکا بدون سانسور و تحریف. چرا که فرستنده خبر به فکر شمارشنوندگان بیشتر است و برای حصول به آن باید امین باشد و راستگو و خبر ناراست یعنی کم شدن شنونده! و شنونده کمتر یعنی از دست دادن آگهی و از دست دادن آگهی یعنی درآمد کمتر و این را آمریکایی بیزینس من بر نمی تابد.
ثابت ایمانی ، اوائل سال 2012 و تا پیش از بیماری نا علاج بی‌مروت با کوله باری از تجربه (بیش از 50 سال کار خبری) با همان صلابت و گیرایی صدا و به یمن آزادی مطلق در خبر پراکنی در کشور میزبان به شخصیتی بی بدیل و یگانه تبدیل شده بود که با جان و روان تک تک شنوندگان وبینندگانش در رابطه ای عمیق بود و زمانی که خبر درگذشت او در سحرگاه سه شنبه در ایرانشهر (به معنای سراسر جهان که ایرانیان می زیند) پیچید همه را در سوک خود نشاند.
پانویس:------------------------------------------

*چاپارخانه به محل‌هایی گفته می‌شدکه اسب‌ها و سواره‌هایی که دارای خبری بودند در آنجا استراحت می‌کردند و یا اسب خود را با اسب تازه نفسی تعویض می‌کردند. در این محل ها، همواره اسب‌ها و ماموران (سواران)آماده و تازه نفس حاضر بودند تا اخبار و نامه‌های حکومتی در سریع‌ترین زمان ممکن وبدون تاخیر به مقصد برسند.

۱۳۹۱ شهریور ۱۰, جمعه

زنان، پیشاهنگ تجدد عملی*

این روزها شهر لس آنجلس در تدارک استقبال از کنسرتی ویژه است با حضور دو بانو، یکی ازآنها از شاخص ترین چهره های موسیقی پاپ به زبان فارسی «لیلا فروهر» است که اخیرا اشعار کلاسیک را چاشنی موسیقی خود کرده است. و دیگری هنرپیشه ای که نه تنها محبوب هم میهنان خویش است بلکه در سطح جهانی نیز برای خود و ملتش غرور و افتخار آفریده است، «شهره آغداشلو». این دو قرار است با لباسهای رنگین و صحنه آرایی زیبا و به همراهی رقصندگان و دف نوازان جشن و شور بیافرینند و پایکوبی و شادی را که یادگاری است از نیاکانمان، برای خیل طرفداران خود به ارمغان آورند.

این رویداد در لس آنجلس که هر هفته شاهد کنسرت های متعدد است شاید عادی بنظر برسد ولیکن باید پذیرفت که این نوع همایش هنری ، آن هم با مشارکت زنان، از نمودهای بارقه های تجدد در ایران است. این نمایندگان واقعی تجدد (که آن را تجدد عملی می نامم)، می کوشند که زنجیرهای بندگی و بردگی را نه تنها از دست و پای زنان بلکه آحاد ملت ایران در زیر سیطره جمهوری اسلامی بگشایند.

من این جا می خواهم از تجدد عملی یاد کنم که توسط زنان ایران زمین با همه محدودیت ها و اعمال فشاری که از سوی مردان بر آنان اعمال شده ، به صورت خیلی مختصر باز گو کنم.

نخستین دگرگونی عملی علیه حکومت مذهبی سرکوبگر که به منصه ظهور رسیده غریوش را طاهره قره العین با برگرفتن حجاب از سیمایش، پس از از قرن ها سکوت در آسمان ایران پراکند. او جانش را با نپذیرفتن درخواست ازدواج از سوی ناصرالدین شاه، سلطان مستبد قاجار، برای هدفش که آغاز عملی تجدد است فدا کرد. با وقوع انقلاب مشروطه و صدور قانون اساسی که به باور اکثر مورخان یکی از معدود اسناد درخشان در زمینه حقوق ایرانیان است و شاید در درازای تاریخ مدون ما پس از منشور کوروش بزرگ تنها سند باشد، ایرانیان را متساوی الحقوق اعلام می کند هر چند با تبعیض در مورد زنان، عملا، آنها را در زمره ایرانیان قرار نمی دهد. رضاشاه با یک سلسله اصلاحات، اندام محبوس زنان در حجاب را شاید با الهام از قره العین آزاد کرد ولیکن باید پذیرفت این زنان بودند که با استفاده از این شرایط، شجاعانه در خانه و خیابان با محرم و نا محرم جنگیدند که حاصل کار میلیون ها زن و دختری بودند که چادر و چاقچور را در دهه ۴۰ و ۵۰ خورشیدی به کناری افکندند و چهره ایران را به زیبایی آراستند. در بهمن ۱۳۴۱ با به ثمر رسیدن انقلاب سفید توسط محمد رضاشاه، و با دادن حق رای به زنان، متساوی الحقوق بودن ایرانیان در قانون اساسی انقلاب مشروطه صورت واقعی به خود گرفت.

این زنان ایران بودند که مردان را به پذیرش تک همسری ترغیب کردند. از نمونه های درخشان این تجدد عملی، عدم پذیرش ملکه ثریا** برای ازدواج محمدرضاشاه با همسر دوم است که یکی از نقطه های عطف در تاریخ دربارهای ایران است. تک همسری یعنی پایه گذاری روابط عاطفی در روابط زناشویی است و به باور نگارنده یکی از دلایل عقب ماندگی شرق در برابر غرب همانا تک همسری بودن خانواده در فرهنگ مسیحیت است در برابر چند همسری در اسلام.

پانویس:---------------------------------------------------------

* عنوان این مقاله را چندی بود که در ذهن خود پرورده بودم که مقاله آقای دکتر صدرالدین الهی پیش کسوت روزنامه نگاری با همین عنوان در مورد محمد رضا شاه پهلوی در کیهان چاپ لندن، هفته گذشته منتشر شد که اگر ایرانشهر نیز هفته نامه بود نه دو هفته نامه، انتشارهر دو نشریه با یکدیگر هم زمان می شد.

**برگرفته از مقاله ملکه ثریا در ایرانشهر ۲۰۰۳ میلادی، به قلم پیرایه خلیلی